Γενικά => Νέα Μέλη => Μήνυμα ξεκίνησε από: Gambler στις 16 Μαρτίου, 2011, 00:54:59 πμ
-
Η γιαγιά μου έλεγε: είδες γέρο τρελό; Ε, ήταν απ’ τα νιάτα του. Έτσι λοιπόν και εγώ στα νιάτα μου, με μια σφεντόνα στην κωλότσεπη καμωμένη από ξύλο ελιάς, σύρμα, λάστιχο και ένα κομμάτι δέρμα. Την σφεντόνα αυτή, μου την είχε δώσει ο θείος μου ο Μανώλης. Ο θείος Μανώλης ήταν δεινός ψαράς. Μου είχε κάνει τεράστια εντύπωση, το γεγονός ότι τα μεσημέρια που γύριζε σπίτι, από την δουλειά, έφερνε διάφορα πράγματα όπως χόρτα, μανιτάρια, σκοτωμένα πουλάκια, ψάρια κ,λ,π. Εγώ τότε ήμουν δεν ήμουν έξη ετών. Καθόμουν και τον κοίταγα με τις ώρες, να καθαρίζει τα σπουργίτια, τους συκοφάγους και άλλα θύματα της αμείλικτης σφενδόνης του. Τα τηγάνιζε με βούτυρο σε ένα μικρό χάλκινο σαγανάκι και ύστερα έκανε ομελέτα με αυγά και με τα συκωτάκια από τα πουλάκια. Μεζές απίθανος οφείλω να ομολογήσω. Εντυπωσιασμένος από τα κατορθώματα του θείου μου, του ζητάω να μου φτιάξει μια σφεντόνα. Ε, μετά από 4-5 ημέρες ήταν έτοιμη. Το ίδιο και εγώ. ΟΙ μόνοι που δεν ήταν έτοιμοι, ήταν οι γείτονες, οι γονείς μου και ο πισινός μου. Το τι τζάμι έσπασα, το τι ξύλο άρπαξα και το τι όνομα απόκτησα στην γειτονιά….ε, δεν λέγεται. Άσε που η σκοποβολή με την σφεντόνα με βοήθησε να γίνω πιο υπεύθυνος. Κάθε φορά που έσπαγε κάποιο τζάμι, ρωτούσαν ποιος είναι ο υπεύθυνος; Ο Σωτήρης της κυρα-Στέλλας, ερχόνταν αμέσως η απάντηση. Οι νυχτερινοί φανοστάτες τότε αποτελούνταν από ένα στρογγυλό στεφάνι ελαφρά κωνικό και κοίλο και ένα βιδωτό γλόμπο στην μέση. Αρκούσε να χτυπήσεις σε κάποιο σημείο το στεφάνι. Λόγω κατασκευής η πέτρα έκανε πάντα σπόντα και έσπαγε τον γλόμπο. Αυτή την σφεντόνα την βρήκα στα είκοσι μου παραπεταμένη κάπου στο πατρικό μου. Τότε έβγαινα με μια κοπελιά και τα βράδια προσπαθούσαμε να βρούμε κάποιο πάρκο λίγο σκοτεινό λίγο απόμερο…ξέρετε τώρα. Την ημέρα λοιπόν που ξαναβρήκα την σφεντόνα, την πήρα μαζί μου. Πήρα το κορίτσι και πήγαμε για σουβλάκι και πίτσι πίτσι. Κάτσαμε στο πάρκο και αφού περιποιηθήκαμε τους σούβλακους ε, την πήρα αγκαλιά και παω να την φιλήσω. Τι κάνεις εκεί; μου λέει. Μας βλέπουνε. Σηκώνομαι τότε εγώ, βγάζω την σφεντόνα, βάζω ένα χαλίκι και πάει ο φανοστάτης του δήμου. Μετά μάλλον λόγω σκότους, πριν την φιλήσω έφαγα άλλο ένα σουβλάκι στα σκοτεινά. Ευκαιρία είναι είπα, μιας και δεν με βλέπει κανείς. Τώρα που τα γράφω αυτά, μου ήρθε στον νου κάτι που είχα διαβάσει στον Δόκτωρα Ζιβάγκο. Συγγραφέας του βιβλίου είναι ο Μπορίς Παστερνάκ. Ένας πολύ σπουδαίος συγγραφέας, διανοητής και φυσικά άνθρωπος. Ο Παστερνάκ λέει ότι ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στην ιστορία. Και έχει δίκιο. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζεις το παρελθόν σου και να μπορείς να ζήσεις εκεί που έζησαν οι πρόγονοι σου. Να λες στα παιδιά σου, ότι εδώ κάτω από αυτόν τον πλάτανο, ο πατέρας σου περίμενε την μητέρα σου να σχολάσει από την δουλειά για να την συνοδέψει σπίτι. Η Ρωσία έχει προσφέρει πολλά στον παγκόσμιο πολιτισμό με ανθρώπους όπως ο Τολστόι, ο Τουργκένιεφ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Ντέιβιντ Όιστραχ, ο Μουζόρσκι, ο Τσαικόφσκι, ο Σεργκέι Προκόφιεφ και άλλοι πολλοί.
Η σημερινή Μεταμόρφωση, παλιά λεγόνταν Κουκουβάουνες. Μάλλον πήρε το όνομα από τις πολλές κουκουβάγιες που ζούσαν εκεί. Η Αττική ήταν γεμάτη από κουκουβάγιες (γλαύκες). Μάλιστα στην Αρχαία Αθήνα, αν κάποιος έλεγε κάτι το οποίο ήταν ήδη γνωστό, έλεγαν ότι: κομίζει γλαύκα ες Αθήνας. Εκεί ένας θείος του πατέρα μου, Σωτήρης λεγόνταν και αυτός, είχε ένα καπηλειό. Φτιαγμένο από τάβλες ξύλινες και καλάμια βρισκόνταν στην μέση ενός μικρού κτήματος. Ο θείος Σωτήρης είχε ένα αεροβόλο και τα μεσημέρια έβγαινε στο κτήμα και χτύπαγε κοτσυφάκια, μελισουργούς, τσόνια, τα έβαζε σε ένα ταψί και τα έκανε με ρύζι και ντομάτα την γνωστή μανέστρα. Πάνω σε μια τεράστια στόφα έψηνε ένα σωρό μεζεκλίκια. Τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα, μετά τις δώδεκα έρχονταν ένα σωρό κόσμος στο κουτούκι του θείου. Ταξιτζήδες, ξενύχτηδες, χαρτοπαίκτες, ότι μπορείς να φανταστείς. Ραδιόφωνο, ρεμπέτικα και λαικά, Άσσος σκέτος, Σαντέ, και του κόσμου ούλου οι συζητήσεις. Ο θείος δεν ζει πια. Οι Κουκουβάουνες τώρα λέγονται Μεταμόρφωση. Η Μαγκουφάνα όπου για πρώτη φορά πυροβόλησα με αληθινό ντουφέκι, χτύπησα το πρώτο μου κοτσύφι και πέτυχα τον πρώτο μου στόχο ένα κεραμίδι, τώρα λέγεται Πεύκη. Την σφεντόνα δεν την έχω πια. Δεν έχει σημασία, το ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ζουν τώρα μαζί μας . Δεν έχει σημασία το ότι δεν ακούμε πια τις ιστορίες τους. Ούτε και τις περίεργες λέξεις που χρησιμοποιούσαν, για να μας δείξουν ότι τελικά οι απλοί άνθρωποι είναι που έχουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση, μια ειλικρινή και μοναδική επαφή με τα έμψυχα αλλά και με τα άψυχα .Δεν είναι το ότι όλα αυτά τα μέρη δεν υπάρχουν πια. Μάλλον είναι το ότι αυτό που αποκαλούμε πρόοδο δεν επιτρέπει πια, ούτε κουτούκια, ούτε γονείς, ούτε φίλους, ούτε θείους σαν τον θείο Μανώλη, Χρήστο, Τάκη, Γιώργο, Γιάννη, Θεία Μαρία, Θεία Ελένη, γιαγιά Κωνσταντίνα, παππού Βασίλη…………………………………….. Μάλλον είναι που ντρέπομαι για την γενιά μου, για μένα τον ίδιο, γι’αυτό που δανείστηκα από τα παιδιά μου και γι’ αυτό που θα τους το επιστρέψω λειψό. Και όλες αυτές είναι ιστορίες ανθρώπινες. Ιστορίες αληθινές με περίεργους χαρακτήρες, φιγούρες βγαλμένες από τον μπερντέ του καραγκιόζη, την πέννα του Σουρή, του Ελύτη, του Παπαδιαμάντη, ιστορίες με ανθρώπους που είχαν ταυτότητα, ληξιαρχική πράξη γέννησης και θανάτου, ίσως κάποιο χρυσό δόντι που φάνταζε παράξενο στα παιδικά μας μάτια, μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο του χεριού, και που πάντα μέσα σε αυτές τις ιστορίες, σε μια γωνιά ενός σπιτιού, μιας παράγκας ερειπωμένης στο χωριό, ενός κουτουκιού…. ναι εκεί σε μια γωνιά πάντα βρίσκεται ένα σκουριασμένο αεροβόλο, μια σφεντόνα, το χαλασμένο δίκαννο του παππού, που περιμένουν αγόγγυστα, να τα ανασύρεις από το ρεύμα του χρόνου, να τα αγαπήσεις ξανά, να τα αναστήσεις και να σε βοηθήσουν να πεις και εσύ με την σειρά σου τις δικές σου (σας) ιστορίες, σε παιδιά ανίψια εγγόνια και φίλους. Γιατί πώς να το κάνουμε, εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε μέσα στην ιστορία, γιατί εμείς οι άνθρωποι είμαστε η Ιστορία. Και ίσως γι’ αυτό τελικά να είμαστε αθάνατοι. Γιατί όταν μια σταγόνα νερό πέφτει μέσα στον ωκεανό δεν χάνεται. Γίνεται η ίδια ένας ωκεανός ολάκερος.
-
Πολυ μα πολυ μου αρεσε η αφηγηση και το γραψιμο σου Gambler, με ταξιδεψε και με αφησε με ενα χαμογελο στα χειλη. ;)
-
Άν και νεότερης γενιάς θεωρώ πως έζησα και εγώ ένα μέρος απο αυτά που αφηγείσαι φίλε Gambler.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα που έμειναν μετά την ολοκλήρωση του κειμένου σου.
Καλώς όρισες και να "γράφεις" συχνότερα!
-
Πολυ μα πολυ μου αρεσε η αφηγηση και το γραψιμο σου Gambler, με ταξιδεψε και με αφησε με ενα χαμογελο στα χειλη. ;)
Άν και νεότερης γενιάς θεωρώ πως έζησα και εγώ ένα μέρος απο αυτά που αφηγείσαι φίλε Gambler.
Ανάμεικτα τα συναισθήματα που έμειναν μετά την ολοκλήρωση του κειμένου σου.
Καλώς όρισες και να "γράφεις" συχνότερα!
+1
-
...η γενιά του ΄60 που ανήκουμε με τον Σωτήρη αλλά και αρκετούς άλλους από τα μέλη, ήταν η τελευταία που πρόλαβε κάποιους από τους "παλιούς" χαρακτήρες, τοπία, γειτονιές και πρόσωπα που περιγράφει γλαφυρά ο Σωτήρης και μπόρεσε έστω και για λίγα χρόνια (...τα παιδικά μας) να καταγράψει στην μνήμη εμπειρίες, ήχους, χρώματα, αρώματα και εικόνες από τότε.... :)
Τυχεροί που προλάβαμε μάλλον...
-
... και τυχεροί που μέσα από όμορφες γραφές, σαν αυτή του φίλου Gambler, μπορούμε να ανακινούμε τις νοσταλγικές μας μνήμες και να αναπολούμε με χαμόγελο εκείνο τον πιτσιρικά με τα κοντά παντελονάκια, τα λερωμένα γόνατα και το φυσοκάλαμο να τρέχει σαν το κατσίκι στους χωματόδρομους (!!!) περιμετρικά της Πλατείας Κυψέλης...
-
...και στο Περιστέρι, στον Λόφο Αξιωματικών, στον Κολωνό, στα Πατήσια, στον Χολαργό να δει τι γινόταν τότε.... ;D
Πόσο όμορφη και μικρή φαινόταν η Αθήνα με τα περίχωρα και τις γειτονιές της αλλά και το ιστορικό της κέντρο στις δόξες του... :o
-
... και λίγο αργότερα "ημερήσια εκδρομή" με το σχολείο στο Πεδίο του Αρεως, νερατζοπόλεμος, μυρωδιές ξεχασμένες και ατελείωτες ώρες μπάλλας στην "αλάνα" (το σημερινό Parking των δικαστηριων)...
Απόστολε, έλα να συμμαζευτούμε λιγάκι!!
Νοσταλγικά
Νικόλας (ένας ακόμα 50-ρης διάγων τη δεύτερη εφηβεία του :P)
-
Εξαιρετικό κείμενο.
Σάν επίγευση , παρέμεινε μία αίσθηση προμνησίας (deja vu).
-
... και λίγο αργότερα "ημερήσια εκδρομή" με το σχολείο στο Πεδίο του Αρεως, νερατζοπόλεμος, μυρωδιές ξεχασμένες και ατελείωτες ώρες μπάλλας στην "αλάνα" (το σημερινό Parking των δικαστηριων)...
Απόστολε, έλα να συμμαζευτούμε λιγάκι!!
Νοσταλγικά
Νικόλας (ένας ακόμα 50-ρης διάγων τη δεύτερη εφηβεία του :P)
Εμείς πηγαίναμε στου Φιλοπάππου,και παίζαμε...αληθινό πετροπόλεμο.Μιλάμε για αίματα τώρα,όχι αστεία. :D.Πως μας άντεχαν οι γονεις μας?Τραυματισμένοι γυρνούσαμε,αλλά απίστευτα ευτυχισμένοι.Αλλά με τα άκακα νεράτζια ήτανε η αποθέωση...
Το κεφάλι μου το έσπασα μια φορά μικρός,στου Ζωγράφου.Μέναμε σε μονοκατοικία,η οποία είχε μεγάλο πεζοδρόμιο μπροστά στην είσοδο και μια ελιά στην μέση.Η οποία παρήγαγε τα πυρομαχικά τις εποχής για τα φυσοκάλαμά μας.Από τις πολλές ελίες που έπεφταν γύρω γύρω,γλίστρησα και άρπαξα τα πρώτα παιδικά ράματά μου :D .
Τι μας θύμησες φίλε μου ::)
Να είσαι καλά!!!!
-
γιατι Φιλοπαππου ??
ησουν γειτονας ?? ;D ;D
-
γιατι Φιλοπαππου ??
ησουν γειτονας ?? ;D ;D
...μιά μιά ξεπετιούνται οι "γριές".... :D
-
''Γριά'' μπορει να μην ειμαι :D :D αλλα χαίρομαι γιατι οτι διαβασα παραπάνω το εχω κανει και εγω.
Αυτα ειναι τα προτερήματα του χωριού, καθώς αμα ειχα μεγαλώσει σε μεγαλούπολη μάλλον αυτο θα μου φαινόταν σαν ενα παραμύθι.
Το κακό ειναι οτι εχουν περάσει ΠΟΛΥ λίγα χρονια και άλλαξε δραματικά ακομα και το χωριό, όλοι εχουν facebook πλέον ;D ;D και τα παιδια εκει δεν διαφέρουν σε τιποτα απο αυτα που μεγαλώνουν στη πόλη.
-
...δεν μπορείτε "οι νεότεροι" να μας αφήσετε ένα χώρο να τα λέμε "οι γριές".... >:(
Αμαν πιά...., όταν μυριστείτε άρωμα εμπειρίας, έρχεστε σαν τις μύγες στο σκατό... ;D
-
Αυτοι που γεννηθηκαν εως το 1969-70 ειναι.... οι τελευταιοι των μοικανων. 8) :)
-
Αυτοι που γεννηθηκαν εως το 1969-70 ειναι.... οι τελευταιοι των μοικανων. 8) :)
+1... :)
-
γιατι Φιλοπαππου ??
ησουν γειτονας ?? ;D ;D
Ναι,17 χρονών έφυγα απο Αθήνα.Έμενα Ζωγράφου,Καλλιθέα πλατεία Κύπρου και τέλος Ν.Κοσμο,στο γήπεδο του Πρωτέα. 8) .Εποχές BMX απο το μοναστηράκι κομμάτι-κομμάτι συναρμολογημένο,λίγο BreakDance,BruceLee στο δυσεύρετο video,ABC σινεμά και Intiana Jones.Suboteo ποδοσφαιράκι,ηλεκτρονικάδικα στα κλεφτά.Κοπάνα απο το σχολείο στον εθνικό κήπο,μπάνιο το καλοκαίρι στα λιμανάκια όπου πηγαίναμε με τα ποδήλατα.Τρελά χρόνια και στιγμές,αξέχαστες!!!!!!
-
Τι μου θυμίσατε ρε παιδιά τώρα... τα πατίνια που φτιάχναμε με τα ρουλεμάν, τα λακουβάκια με τα γκαζάκια, τις σβουρες, το ξυλίκι....δεν γράφω άλλα, γιατι συγκινήθηκα! :'(
-
Αγαπητέ φίλε Gambler, καλώς ήλθες.
Η ανάγνωση των παιδικών σου αναμνήσεων, μου ξύπνησε κι εμένα τα ''ανήσυχα'' παιδικά μου χρόνια. Μπορεί να είμαι της γενιάς της δεκαετίας '70-'80, αλλά έχω το προνόμιο να έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην επαρχία. Βίωσα σχεδόν όλες τις εμπειρίες που περιγράφεις καθώς μεγάλωσα κι εγώ με σφεντόνες, τόξα και αεροβόλο. Οι δύο πρώτες κατηγορίες......χειροποίητες! ;D ;D ;D ;)
...δεν μπορείτε "οι νεότεροι" να μας αφήσετε ένα χώρο να τα λέμε "οι γριές".... >:(
Αμαν πιά...., όταν μυριστείτε άρωμα εμπειρίας, έρχεστε σαν τις μύγες στο σκατό... ;D
Ωραίες "γριές" είσαστε εσείς ;D. Εύχομαι κι εγώ όταν γίνω ''γριά'', να γίνω σαν εσάς και να παίζω με....παιδικά παιχνίδια!!! :o :D :D :D ;D ;)
Καμιά φορά και το σκατό, είναι.....νόστιμο ;D. Εκτός και αν εσύ, αγαπητή dakota της πένας, θεωρείς τις εμπειρίες σου, (με όλο τον σεβασμό ;D)....''σκατούλες'' :D :D :D.
Με πολύ αγάπη και εκτίμηση
Γιάννης
-
Και ποιος δεν θυμαται το Rodeo στο Καλαμακι με τα αξεχαστα Σαββατοβραδα, τις τσαρκες στη Γλυφαδα στα american bar, στις disco της εποχης ABS, BARBARRELA,για μπανια και ματι στα λιμανακια, και ποσα ακομα να θυμηθουμε απο την Αθηνα εκεινων των χρονων με τις γειτονιες που μεγαλωσαμε τους χωματοδρομους που τρεχαμε με τα ποδηλατακια μας τα θρυλικα velamos, την μπαλα, το ξιλυκι,το κρυφτο,τον πολεμο,δεν ξεχνιουνται αυτα φιλοι μου τα σκευτωμαι καπου καπου και μεσα μου ποναω γιατι τα χρονια αυτα εχουν περασει αλλα ηταν τα καλυτερα χρονια της ζωης μου αχχχχχχχ..........................................
-
Όταν πιάνω αεροβόλο στα χέρια μου και βάλω κάνα δυό σφαιράκια στο στόμα αυτά θυμάμαι,τα χρόνια μου τα παιδικά,τα ατέλειωτα καλοκαίρια στο χωριό (οι μανάδες τότε δε δουλεύανε...),τις τσάρκες με το όπλο στο δάσος,τις επιστημονικές δοκιμές που κάναμε τότε (όποιο έβαζε πιο βαθιά τη βολίδα στην κολώνα της ΔΕΗ ήταν το καλύτερο... ;D),τις φωνές της μάνας μου άμα κάνα κακόμοιρο πετούμενο είχε την ατυχία να πλησιάσει το σπίτι ::),θυμάμαι ακόμα πως ζηλεύαμε τα μεγαλύτερα παιδιά πού 'χαν πρόσβαση στα 12άρια....
Τώρα βέβαια τα 12άρια τά 'χουμε δικά μας,ότι ζηλεύαμε το αποκτήσαμε,μόνο που χάσαμε το χρόνο να ασχολούμαστε,
ειδικά και γενικά,τώρα μόνο δουλειά και τρέξιμο,ένα μόνιμο άγχος αν θα προλάβουμε...
εμείς είμαστε οι μπαμπάδες τώρα,ο πιτσιρίκος θέλει laptop,wi-fi,power ranger,αεροβόλο δικό του (χαλάλι)...
Το μόνο που μας έμεινε είναι κάνα δυό σφαιράκια στο στόμα να μας θυμίζουν τη γεύση της παιδικής μας ηλικίας...και μια οθόνη να βλέπουμε ότι είναι και άλλοι σαν και μας και να παίρνουμε κουράγιο...
-
Παιδια περναγαμε πολυ καλα τοτε ! 3 μηνες διακοπες..... και ζωη. Δουλευε μονο ο πατερας και ολα οκ . Ηρακλη ξεχασες την Σαν Λορετζο και Μεηκ απ ;D
Τα γιαλενια τα ξεχασατε; ;D , αυτες οι βουζες ηταν αλλο πραμα :D
-
Παιδια περναγαμε πολυ καλα τοτε ! 3 μηνες διακοπες..... και ζωη. Δουλευε μονο ο πατερας και ολα οκ . Ηρακλη ξεχασες την Σαν Λορετζο και Μεηκ απ ;D
Τα γιαλενια τα ξεχασατε; ;D , αυτες οι βουζες ηταν αλλο πραμα :D
Τι να πρωτοθυμηθω και γω,η τα παρτυ της εποχης με πικ απ βαλιτσακι και τα δισκακια τα 45αρια που ειχαμε 6-7 disco και 15-20 bluse,γιατι ηταν ευκαιρια να αγκαλιασουμε τα κοριτσια,αξεχαστα χρονια ρε παιδια.........................................
-
...εγώ πρόλαβα τα juke boxes στις δόξες τους, με ελληνικά 45-άρια μέσα...
...τα πικάπ στα αυτοκίνητα, με την σχισμή οριζόντια για το 45-αρι και τον μηχανισμό τους σε ανάρτηση, το έλυνε ο
πατέρας μου για να το φτιάξει σε μιά Buick που είχε και μάθαινε το Κολωνάκι οδήγηση...
...τα μπισκότα "Παπαδοπούλου" στα παντοπωλεία μέσα στα τσίγκινα κουτιά, πουλιόντουσαν χύμα...
...τα Αλγκόν στα περίπτερα και τα τσιγάρα χύμα, με τα "Φαντάζιο" και "Ρομάντσο" που αγοράζαμε για τις θείες και τις
μαμάδες...
...τα πρώτα μας τουφέκια, λαστιχοβόλα μιά σανίδα με πρόκα και μανταλάκι των ρούχων...
...τα ποδήλατα με τα χαρτόνια και τα μανταλάκια στις ακτίνες...
...τα "υποβρύχια" και τους λουκουμάδες, τα γλυκά κουταλιού και τις εκείνες τις μακριές κυλινδρικές καραμέλλες "αστα-
κός", τα μαντολάτα και τις μαστίχες Χίου...
...το λουλάκι στα ασπρόρουχα, το Tide και η Klinex, τα ψυγεία του πάγου, οι γκαζιέρες για το μαγείρεμα...
...τα ραδιόφωνα είχαν ακόμη λάμπες και οι κεραίες ψηλά, παράλληλα στο ταβάνι ....
...οι ντομάτες μύριζαν, τα μανταρίνια είχαν κουκούτσια και τα μπαρμπούνια μουστάκια... :D
...ο κόσμος είχε φιλότιμο και ευγένεια, οι λέξεις τόνους και πνεύματα, η ρετσίνα έρεε και οι γυναίκες φόραγαν
φουρώ στις εξόδους και παπούτσια ψιλοτάκουνα και οι άνδρες μαντήλι στο πέτο και μπριγιαντίνη στα μαλλιά...
...οι δρόμοι είχαν λακούβες στις γειτονιές, οι γειτονιές Χωροφυλακή και η Κηφισσιά τροχονόμο ....
...στο κέντρο της Αθήνας, υπήρχε υγραέριο και οι γάμοι γίνονταν Κυριακή πρωϊ για να βλέπεις τι πέρνεις... :D
....μελαγχόλησα >:(
-
...εγώ πρόλαβα τα juke boxes στις δόξες τους, με ελληνικά 45-άρια μέσα...
...τα πικάπ στα αυτοκίνητα, με την σχισμή οριζόντια για το 45-αρι και τον μηχανισμό τους σε ανάρτηση, το έλυνε ο
πατέρας μου για να το φτιάξει σε μιά Buick που είχε και μάθαινε το Κολωνάκι οδήγηση...
...τα μπισκότα "Παπαδοπούλου" στα παντοπωλεία μέσα στα τσίγκινα κουτιά, πουλιόντουσαν χύμα...
...τα Αλγκόν στα περίπτερα και τα τσιγάρα χύμα, με τα "Φαντάζιο" και "Ρομάντσο" που αγοράζαμε για τις θείες και τις
μαμάδες...
...τα πρώτα μας τουφέκια, λαστιχοβόλα μιά σανίδα με πρόκα και μανταλάκι των ρούχων...
...τα ποδήλατα με τα χαρτόνια και τα μανταλάκια στις ακτίνες...
...τα "υποβρύχια" και τους λουκουμάδες, τα γλυκά κουταλιού και τις εκείνες τις μακριές κυλινδρικές καραμέλλες "αστα-
κός", τα μαντολάτα και τις μαστίχες Χίου...
...το λουλάκι στα ασπρόρουχα, το Tide και η Klinex, τα ψυγεία του πάγου, οι γκαζιέρες για το μαγείρεμα...
...τα ραδιόφωνα είχαν ακόμη λάμπες και οι κεραίες ψηλά, παράλληλα στο ταβάνι ....
...οι ντομάτες μύριζαν, τα μανταρίνια είχαν κουκούτσια και τα μπαρμπούνια μουστάκια... :D
...ο κόσμος είχε φιλότιμο και ευγένεια, οι λέξεις τόνους και πνεύματα, η ρετσίνα έρεε και οι γυναίκες φόραγαν
φουρώ στις εξόδους και παπούτσια ψιλοτάκουνα και οι άνδρες μαντήλι στο πέτο και μπριγιαντίνη στα μαλλιά...
...οι δρόμοι είχαν λακούβες στις γειτονιές, οι γειτονιές Χωροφυλακή και η Κηφισσιά τροχονόμο ....
...στο κέντρο της Αθήνας, υπήρχε υγραέριο και οι γάμοι γίνονταν Κυριακή πρωϊ για να βλέπεις τι πέρνεις... :D
....μελαγχόλησα >:(
τι ειπες τωρα τα κανατε και σεις στην πτωτευουσα αυτα ???
ξεχασες τηνβολτα στην πλατεια την κυριακη μετα την εκλησια
και το " εστωσαν αι ενοπλοι δυναμεις " για να μην πω τιποτε αλλο
καλα τοσο mature εισαι ?
-
...είχε και η "πρωτεύουσα" γειτονιές...., δεν ήταν Manhattan ;D
-
... και στη δική μου γειτονιά, θυμάμαι τον παγοπώλη με βράκα και ξυπόλητο να περνάει τραβώντας το τριζάτο ξύλινο καρότσι του και να πουλάει πάγο... με το κομμάτι, που το έκοβε από τις παγοκολώνες σκεπασμένες με τη λινάτσα...
-
...είχε και η "πρωτεύουσα" γειτονιές...., δεν ήταν Manhattan ;D
εγω πρωτη φορα πηγα το 88 εμενα κυψελη για εναν "αξεχαστο" χρονο
-
Η εικόνα του παγοπώλη είναι από την Κυψέλη του '63-'65 και ο δρόμος που πέρναγε, ήταν ο πίσω δρόμος της περίφημης - τότε - Quinta. Ο εμπρός δρόμος, η Φωκίονος Νέγρη...
-
Θυμαστε μηπως και τα παρτι!!!! Οταν καταφερνες να παρεις καμια μικρουλα για κανα μλουζ !!! Τουμπανο ο ''μικρος'' για τις επομενες ωρες ;) ;) ;)
-
πω πω τι μου θυμισες ....λαστιχοβολα σε σανιδι με μανταλακι, φυσοκαλαμα και μαχες μεταξυ γειτονιων,τις κοπελες που βαζαμε στοχο και οποιος βαρουσε μαλακο ''στοχο'' ηταν και ο πρωτος..
Ωχ σκ@τ@ με προλαβε ο χρονος και με προσπερναει χωρις να παρω χαμπαρι........................
-
Θυμαστε μηπως και τα παρτι!!!! Οταν καταφερνες να παρεις καμια μικρουλα για κανα μλουζ !!! Τουμπανο ο ''μικρος'' για τις επομενες ωρες ;) ;) ;)
Το καλο ηταν οτι το μπλουζ ηταν προμελετημενο :D Τα παντα ερχοντουσαν στην ωρα τους ;)
http://www.youtube.com/watch?v=hej8x3vc5Xc
-
Όλοι μας μιλάμε για το παρελθόν. Μιλάμε για τον χρόνο και αναφερόμαστε σε αυτόν με αντικείμενα τα οποία καταλαμβάνουν χώρο. Το ίδιο συμβαίνει και αν αναφερθούμε σε χωρικά φαινόμενα. Χρειάζεται χρόνος για να καταγραφούν στην μνήμη. Για να συμβούν. Ο χωρόχρονος η χωροχρόνος (και τα 2 είναι σωστά και υπάρχει ένα καταπληκτικό άρθρο του Καραθεοδωρή στο λήμα χωροχρόνος στην εγκυκλοπαίδεια του Ηλίου του Ι. Πασσά) μάλλον είναι μια τετραδιάστατη απεικόνιση του πραγματικού σύμπαντος. Μήκος.πλάτος, ύψος και χρόνος είναι οι 4 διαστάσεις. Τα αισθητήρια αντιληπτικά όργανα του ανθρώπου τον αναγκάζουν να αντιληφθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο τον Κόσμο γύρω του. Αν και ο Ηράκλειτος έλεγε: τα αυτιά και τα μάτια των κακών ανθρώπων, κακοί μάρτυρες είναι. Στις ημέρες μας η επιστήμη μιλάει για τρισδιάστατο χρόνο και για συνολικά δώδεκα διαστάσεις μετρήσιμες στο Σύμπαν. Ο Αινστάιν έλεγε ότι με τις γνώσεις που διαθέτει, δεν μπορεί να εξηγήσει και να περιγράψει το σύμπαν στο οποίο ζούμε. Αντίθετα με την φαντασία του, έλεγε, μπορούσε να περιγράψει άπειρα σύμπαντα.
Οι Αρχαίοι Έλληνες, ονόμαζαν Κόσμο το σύνολο των ουρανίων σωμάτων.
Η λέξη Κόσμος προέρχεται από το ρήμα: κοσμάω-κοσμώ, σε νεοελληνική απόδοση: στολίζω. Δηλ. τα ουράνια σώματα είναι τα κοσμήματα, στολίδια του ουρανού. Ο Πλάτων μάλλον, βάζει τον Σωκράτη να αναφέρεται στην νύχτα και να την ονομάζει ευφρόνια, δηλ. καλή φρόνηση-καλή σκέψη. Ο Πλάτων και κατά συνέπεια ο Σωκράτης, θεώρησαν ότι μόνο την νύχτα ο άνθρωπος μπόρεσε να αντιληφθεί το βάθος και το μεγαλείο της δημιουργίας, εφόσον κοίταξε τους αστέρες και κατανόησε τις αποστάσεις και κατά συνέπεια τις διαστάσεις, μέσα σε αυτό, το οποίο ο ίδιος ονόμασε Πλάση. Κάπως έτσι κάνουμε και όλοι εμείς. Υπολογίζουμε την απόσταση από την έξοδο της κάννης μέχρι το κέντρο του ατομικού μας γαλαξία, ο οποίος την συγκεκριμένη στιγμή είναι το κέντρο του στόχου, προσπαθούμε να μάθουμε να σκοπεύουμε και με τα 2 μάτια ανοιχτά, έτσι ώστε να έχουμε τετραδιάστατη αντίληψη του περιβάλλοντα χώρου, υπολογίζουμε την διεύθυνση και την ταχύτητα του ανέμου, την υγρασία, την θερμοκρασία, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση έκστασης την στιγμή που γινόμαστε ένα με όλα τα άλλα γύρω μας. Μια πολύ καλή εξήγηση για την λέξη έκσταση, είναι η αέναη υπέρβαση του είναι. Οπότε εύκολα όλοι πια αντιλαμβανόμαστε ότι η σκοποβολή και γενικότερα ο αεροβολισμός, κάνει τον άνθρωπο να ενώνεται με όλα τά άλλα. Να υπερβαίνει στιγμιαία την ανθρώπινη φύση. Η ζωή είναι ένα σύνολο από άπειρες στιγμές. Αν καταλάβεις το νόημα μίας στιγμής, είναι το ίδιο με τα να καταλάβεις το νόημα της αιωνιότητας. Για να αντικρύσεις την στιγμή πρέπει να βγείς έξω από αυτήν, να υπερβείς το είναι σου, να δεις τον φυσικό εαυτό σου μέσα στην στιγμή και τότε ακριβώς παγώνει ο χρόνος, όπως ακριβώς όλοι μας έχουμε αισθανθεί τον χρόνο να παγώνει την στιγμή που κοιταζόμαστε στον καθρέφτη. Ότι κοιτάει τον εαυτό του παγώνει. Ο καθρέφτης παραμένει η πιο ειλικρινής επαφή με τον εαυτό μας. Ο χρόνος παγώνει κάθε φορά που απελευθερώνεται ο βέκτορας (μολυβάκι)και ταξιδεύει προς το πεπρωμένο του (στόχος). Και, κατ ’αυτόν τον τρόπο λοιπόν, γινόμαστε ένα με τα όντα που έλεγε ο Λάιμπνιτς η με το κάτι που ονόμαζε ο Χάιντεγκερ. Εν, το Παν όπως έλεγαν οι Εμπεδοκλής και Παρμενίδης, η αν θέλετε, ότι χωρίζει τα όντα είναι αμαρτία και ότι τα ενώνει είναι αρετή. Μάλλον κάπως έτσι είδα η φαντάστηκα τα πράγματα σήμερα και είπα να τα μοιραστώ μαζί σας. Δεν διεκδικώ την πατρότητα σε τίποτα από όσα ανέφερα πριν και φυσικά μου αρέσει να λέω, αλλά και να ακούω παρόμοιες αφηγήσεις, έστω και σαν ένα όμορφο παραμυθάκι.
-
Έλα, δώστε μια χείρα βοηθείας και εσείς. Με αφήσατε μόνο μου στα βαθιά. Προσπάθησα να δώσω μια πιο επιστημονικο-φανταστική διάσταση στο θέμα αεροβόλο. Κολυμπάω αλλά δεν βλέπω στεριά. Ποιός λοιπόν θα βουτήξει;
-
Μα γιατι? Μια χαρα τα καταφερνεις και μονος!
Χρειαζονται μυαλα που σκεφτονται φιλοσοφικα και με εντονη καλλιτεχνικη αισθηση για να συμετεχουν σε αυτο.
Εγω σιγουρα δεν διαθετω τετοιο μυαλο οποτε μην περιμενεις βοηθεια απο εμενα. Με παρασυρουν ομως οταν τα διαβαζω και με οδηγουν στο να δω τις εικονες με τα ματια του συγγραφεα, αυτο ειναι που με κανει να νοιωθω......ανωτερος.
-
Φίλε μου καλέ, τίποτα από ότι γράφω δεν είναι δικό μου. Για μένα κάθε άνθρωπος, είναι ένας πομπός αλλά και ένας δέκτης. Από κάπου μέσα στον χωροχρόνο, τα δανείζομαι και εγώ. Διδαχή μου μέχρι σήμερα παραμένει μια ρήση του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Να παρατηρείς, να αναλύεις και να περιγράφεις. Το προσπαθώ, χωρίς επιτυχία βέβαια, αλλά το προσπαθώ. Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Οπόταν Σαββάτο στο Σχιστό, γκαιφές, τζιγαράκι, βολιδούλες από 4,5 μέχρι 6,35 (προς το παρόν) και συζήτηση σαν τους Δειπνοσοφιστές. Αποστόλη Γιώργο και Στέφανε την πνευματική συνδρομή σας.
-
....φίλε μου Σωτήρη δώσε μου λίγο χρόνο, πνευματικά αυτό τον καιρό είμαι ασταθής..... :)
-
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση...
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
-
Γιατι εμεις του πριν το 85 μεγαλωνουμε τα παιδια μας στερωντας τα ολα αυτα που εμεις καναμε σαν παιδια ??
-
Τι μας Θύμισες πρωι - πρωι Atlas... :( :(
Καλημέρα...
-
Νοσταλγικο αλλα σιγουρα οτι ομορφοτερο εχουμε να θυμομαστε.
Καλημερα και απο εμενα.
-
Το συγκεκριμενο κειμενο το εχω ξαναδιαβασει παλιοτερα και ειναι οντως πετυχημενο.
Εγω αυτο που εχω να πω ειναι οτι τοτε οταν γυριζαμε στο σπιτι "τραυματιες", οι γονεις μας ελεγαν "ας προσεχες" και μπορει να
επεφτε και καμμια φαπα.
Τωρα αρχιζει η ανακριση για να βρεθει ο υπευθυνος που σε καμμια περιπτωση δεν ειναι "το παιδι μας".
Ετσι το παιδι μαθαινει οτι για οτι κακο του συμβαινει δεν φταιει ποτε αυτο, αλλα παντα καποιος ή κατι αλλο.
Και φυσικα δεν αναλαμβανει ποτε τις ευθυνες των πραξεων του.
Εαν ηξεραν οι γονεις ποσο κακο κανουν στα παιδια τους με την πολυ "φροντιδα" θα ηταν πολυ πιο προσεκτικοι.
Η τελευταια φραση ειναι ολα τα λεφτα : Ημαστε τυχεροι γιατι μεγαλωσαμε σαν παιδια
-
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
Eξαιρετικό κείμενο, με την τελευταία φράση να περικλείει όλο το νόημα.
-
Atlas. Μπράβο με έκανες και συγκινήθηκα .
Ανακάλεσα στην μνήμη μου τις όμορφες στιγμές που πέρασα στην πορεία της παιδικής μου ηλικίας μεγαλώνοντας εδώ στον Άγιο Δημήτριο.
Ευχαριστώ ;D
-
Atlas. Μπράβο με έκανες και συγκινήθηκα .
Ανακάλεσα στην μνήμη μου τις όμορφες στιγμές που πέρασα στην πορεία της παιδικής μου ηλικίας μεγαλώνοντας εδώ στον Άγιο Δημήτριο.
Ευχαριστώ ;D
Μπας και παιζαμε μαζι και δεν το ξερουμε :o :o :o
-
Εγω ξαναρωτω γιατι εμεις που μεγαλοσαμε σαν παιδια στερουμε απο τα παιδια μας αυτες της στιγμες ???
Ολοι θυμιθηκαμε τα ωραια που καναμε σαν παιδια και νοσταλγησαμε αλλα εμεις στα παιδια μας δινουμε την ευκαιρια να ζησουν σαν παιδια Η τρεχουμε απο πισω σαν δεσμοφυλακες.
Για αυτους που θα πουν οτι ηταν αλλα χρονια τοτε θα πω οτι εχουν δικιο εως ενα σημειο.
-
Για αυτους που θα πουν οτι ηταν αλλα χρονια τοτε θα πω οτι εχουν δικιο εως ενα σημειο.
Και εσυ εχεις δικιο για τα υπολοιπα.
Απλα τοτε ο πατερας μου δεν εκανε δυο δουλειες και το μεσημερι ηταν σπιτι, η μητερα μου ποτε δεν δουλεψε, αν καποιος γειτονας εβλεπε κατι κακο θα επιπλητε εμενα και θα ενημερωνε τους γονεις μου χωρις ιχνος παρεξηγησης, ισως να επεφτε και καμμια ψιλη, τωρα δεν ειναι ακριβως το ιδιο, μονο και μονο που ενας γονιος μπαινει στο σπιτι του 09.00 και 10.00 το βραδυ και υπαρχει ελαχιστος χρονος επαφης με τα παιδια του αλλαζει πολυ το τοπιο κανοντας τον μοιραια πολυ πιο επιφυλακτικο.
-
Το ακουσα και αυτο.Μου το ειπαν σαν αληθινο περιστατικο(δεν γνωριζω αν εγινε)αλλα δεν θα μου φανει και απιστευτο.
Αστικη οικογενεια βρεθηκε για λιγες μερες σε καποιο χωριο με τα δυο παιδια τους, περιπου 6-7 χρονων.
Καποια στιγμη το ενα παιδακι φωναζε τους γονεις του πισω απο το σπιτι να ερθουν να δουν ενα μεγαλο ''κουμπαρα''.
Καταλαβατε βεβαια οτι το παιδακι ειδε πρωτη φορα γουρουνι ζωντανο.
Να :'( η να :D.
-
Tι έγινε τελικά με τον Αγη ?
Εκλέχτηκε το παλικάρι για να μας βοηθήσει ?