Γενικά => Νέα Μέλη => Μήνυμα ξεκίνησε από: npmair στις 18 Μαρτίου, 2011, 20:17:16 μμ
-
Με αφορμή το εξαιρετικό post του συνφορουμίστα “Gambler” και το κύμα νοσταλγικών αναμνήσεων που ξεσήκωσε, σκέφτηκα σήμερα αγαπητοί φίλοι να μοιραστώ μαζί σας ένα κομμάτι της ζωής μου που εκτείνεται από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και σήμερα. Είναι μια σειρά από γεγονότα και συμπτώσεις που αλυσσιδωτά εξελίσονται...
Η ιστορία μας ξεκινάει από τον τόπο της καταγωγής μου, την Παναγιούδα της Λέσβου.
Πριν από πολλά χρόνια, κάπου κοντά στο 1890, ο Αγγλος Ατκινσον, λάτρης του τόπου όπως φαίνεται από τις διηγήσεις των παλαιοτέρων, σε κάποια από τις εκτάσεις που είχε στην ιδιοκτησία του, στην περιοχή του Καλαμιάρη, που είχε πάρει το όνομά της από τα άφθονα καλάμια που φύτρωναν εκεί, φύτεψε δίπλα στη θάλασσα δύο σειρές από φοινικόδεντρα, 26 στο σύνολο. Με τα χρόνια, οι φοίνικες μεγάλωσαν και γεννοβόλησαν με αποτέλεσμα σήμερα στο σημείο αυτό να υπάρχει ένα θαυμάσιο φοινικοδάσος μοναδικής ομορφιάς, αντικείμενο μελέτης και προστασίας από το τμήμα Περιβάλλοντος του Πανεπιστιμίου Αιγαίου.
Στα παιδικά μου χρόνια, τα καλοκαίρια μου τα πέρναγα στο χωρίο. Ο απογευματινός περίπατος στο φοινικοδάσος ήταν μια από τις απαραίτητες ιεροτελεστίες και επειδή τα αγνά εκείνα χρόνια οι μεγαλύτεροι ήταν κατά κανόνα οι συνοδοί των μικρότερων, όλα σχεδόν τα παιδιά του χωριού, μικρά – μεγάλα μοιράζαμε τις δραστηριότητές μας μεταξύ του φοινικοδάσους και του διπλανού γήπδου του χωριού.
Αλλές εποχές τότε, τα τυποποιημένα παιχνίδια από ανύπαρκτα έως ελάχιστα, οι πατέντες και ιδιοκατσκευές πολλές και ποικίλες. Ο δε ιδιοκτήτης της μοναδικής δερμάτινης μπάλλας του χωριού, για ευνόητους λόγους, ήταν ο «θεός» των επίδοξων εκκολαπτόμενων ποδοσφαιροστών.
Ειναι εντυπωσιακό πως το περιβάλλον επιδρά στην κουλτούρα ενός τόπου και των ανθρώπων του. Η θάλασσα και τα πεσμένα ξερά κλαδιά από τους φοινίκες ήταν τα ερεθίσματα που κέντριζαν την φαντασία και τη δημιουργικότητα, και ένας απλός σουγιάς το μόνο εργαλείο...
Ενα κλαρί κομμένο θα θυμίζει σκαρί, δυό σκαψίματα για αμπάρια, ένα καλάμι από τις γειτονικές καλαμιές, ένα αυτοσχέδιο πανί και το καράβι ήταν έτοιμο να αρμενίσει και να ανακαλύψει κόσμους μακρυνούς και άγνωστους...
Κάθε απόγευμα και ένας καινούριος στόλος ήταν έτοιμος να ξεκινήσει από την παραλία του φοινικοδάσους... κάποια τα έπερνε ο άνεμος, κάποια επέστρεφαν και αυτός που το καράβι του πήγαινε πιο μακριά καμάρωνε και υπερηφανεύονταν σαν πραγματικός καραβοκύρης. Βλέπετε, αγοράκια είμασταν και, όπως και να το κάνουμε, ο ανταγωνισμός ήταν στο αίμα μας.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα σκαριά να χρωματίζονται, τα σκαψίματα να γίνονται πιο επιμελημένα και ο άτυπος διαγωνισμός να ξεκινάει από τη στεριά. Πρώτα έπρεπε να βρεθεί το πιο όμορφο και μετά αν ήταν και καλοτάξιδο, ακόμα καλύτερα...
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσα και πλέον τα καλοκαίρια μου τα πέρναγα μακρυά από το χωρίο. Οι παιδικές αναμνήσεις είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν, μαζί με αυτές και τα καράβια από το κλαρί του φοίνικα ώσπου σε κάποια γιορτή μου, φτάνει από χωριό ένα μεγάαααλο κιβώτιο. Δώρο λέει από τον θείο μου τον Γιώργο. Με ανυπομονησία το άνοιξα για να αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια μου ένα καράβι από κλαρί φοίνικα, βαμμένο με όμορφα χρώματα, στολισμένο, με τ’ όνομά μου ζωγραφισμένο στη μάσκα του και με τα πανιά ολάνοιχτα, έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο. Αν και δεν μου έλειπαν τα παιχνίδια, ετούτο επισκίασε όλα τα άλλα και το λάτρεψα αμέσως. Το ένιωσα σαν ένα ζωντανό δεσμό με τον τόπο των προπατόρων μου. Για πολλά χρόνια το φρόντισα και το συντήρησα μέχρι που το κλαρί σάπισε... η ανάμνησή όμως έμεινε.
Λίγα χρόνια πρίν, επισκέπτης και πάλι στο χωριό, σε ένα μοναχικό φθινοπωρινό απογευματινό περίπατο ανάμεσα στα πεσμένα φοινικόκλαρα του φοινικοδάσους, κατακλυσμένος από μελαγχολικές αναμνήσεις αφού λίγο νωρίτερα είχα «χαιρετίσει» τους απελθόντες στο κοιμητήρι του χωριού, κάθισα να ρεμβάσω κοιτώντας τη θάλασσα. Μηχανικά σήκωσα από κάτω ένα κλαρί και με το μικρό σουγιαδάκι που είχα στο μπρελόκ μου άρχισα να το σκαλίζω όπως τότε... Και ξαφνικά ξαναέγινα ο πιστιρικάς με τα κοντά παντελονάκια και με παιδική έξαψη έφτιαξα ένα φοινικόβαρκο, του έβαλα ένα πρόχειρο κατάρτι από τη γειτονική καλαμιά και ένα πρόχειρο πανί και το έριξα στη θάλασσα. Κάθησα να το παρατηρώ να ξεμακραίνει και μαζί του να παίρνει τη μελαγχολία μου. Το ακολούθησα με το βλέμμα μέχρι που χάθηκε...
Μάζεψα μερικά από τα πεσμένα κλαριά και τα πήγα στο σπίτι. Ο εγγονός του θείου μου του Γιώργου, Γιώργος και αυτός, ήταν τότε στην ηλικία που ήμουν εγώ την εποχή που φτιάχναμε τα φοινικόβαρκά μας. Τον φώναξα και του αφηγήθηκα πώς παίζαμε τότε στο χωριό, πως ο θείος του μου μάθαινε να σκαλίζω το κλαρί, πως ο παππούς του μου έφτιαξε το καράβι μου με τα’ όνομά μου ζωγραφισμένο στη μάσκα και τον ρώτησα αν ήθελε να του δείξω και εγώ με τη σειρά μου πως να το κάνει και να φτιάξουμε μαζί το δικό του καράβι με τ’ όνομά του ζωγραφισμένο στη μάσκα... με κοίταξε βαριεστημένα και μου είπε ότι δεν μπορεί διότι έχει αφήσει στη μέση μια πίστα του Playstation...
Εμεινα με το... κλαρί στο χέρι, όμως η ιδέα είχε καρφωθεί στο μυαλό μου. Πήρα το κλαρί μαζί μου στην Αθήνα και τις κρύες νύχτες του χειμώνα που ακολούθησε, άρχισα να το σκαλίζω... Το αδρό αρχικό σχέδιο άρχισε να εξελίσσεται, λεπτομέρειες να προστίθενται και κάτι που ξεκίνησε από μια απλή πρωτόγονη βάρκα, κατέληξε σε κότερο πολυτελείας. Ακολουθώντας το πρότυπο της αρχικής κατασκευής, έφτιαξα ατα πάντα από απλά υλικά, πράγματα που βρίσκει κανείς πεταμένα εδω και εκεί... ξυλαράκια...οδοντογλυφίδες... κομμάτια από καλώδιο, σπάγκο και ότι άλλο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο.
Το βάφτισα «Παναγιούδα» και μέσα στη γυάλα του, είναι από τότε το στολίδι του σαλονιού μου και της ψυχής μου...
Με καμάρι, σας το παρουσιάζω:
Η αρχή:
(http://i1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/th_-002.jpg) (http://s1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/?action=view¤t=-002.jpg)
Κάπου στην πορεία:
(http://i1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/th_-006.jpg) (http://s1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/?action=view¤t=-006.jpg)
Το φοινικόβαρκο "Παναγιούδα":
(http://i1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/th_-0199.jpg) (http://s1212.photobucket.com/albums/cc446/nipmag/?action=view¤t=-0199.jpg)
Υ.Γ. Επειδή παραμένω αγοράκι και ο ανταγωνισμός παραμένει – έστω και εκλεπτυσμένος – στο αίμα μου, η «Παναγιούδα» έλαβε μέρος σε πανελλήνιες εκθέσης μοντελισμού όπου έχει αποσπάσει ένα χρυσό, ένα χάλκινο μετάλλιο και δύο τιμητικά κύπελλα, ενώ έχει προσκληθεί να στολίσει διάφορες εκδηλώσεις θαλασσινού περιεχομένου.
-
Φιλε Νικολα τιμη μας να εχουμε εναν ανθρωπο εναν καλιτεχνη εναν δημιουργο αναμεσα μας εδω στο φορουμ, και παλι συγχαρητηρια.
-
Εύγε!
Άψογη δουλειά!
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι είναι φτιαγμένο απο κλαδί φοίνικα.
-
άσπρα καράβια τα όνειρα μας... (http://www.youtube.com/watch?v=ca8_6JZFtVs) :)
...να είσαι και σύ καλά μου μας ταξίδεψες πάλι πίσω με τον φοίνικα,την Παναγιούδα, την πένα, το συναίσθημα...
-
Μου θύμισες που σκάλιζα κι εγώ, πιτσιρικάς, βαρκούλες από φλούδα πεύκου... :)
-
Συγχαρητήρια για το μεράκι και την ικανότητά σου.Μπράβο!!!!
-
Νικόλα το "Παναγιούδα" αξίζει όλων των διακρίσεων που έχει λάβει! Μπράβο σου!
Η Παναγιούδα είναι και για μένα μια περιοχή που σημάδεψε τα νεανικά μου χρόνια. Άρκετα χρόνια αργότερα από τη παιδική σου ηλικία αλλά και αρκετά χρόνια νωρίτερα από σήμερα, δηλαδή μεταξύ 1990 και 1992 έκλεισε η ποδοσφαιρική μου καριέρα στη Παναγιούδα, αφού νωρίτερα είχα περάσει από την Αθηναϊδα και τον ΠΟΚ η επόμενη ομάδα και η τελευταία στην οποία συμμετείχα με δελτίο αθλητή ήταν η Παναγιούδα, Α' τοπική τότε με προπονητή τον Κόκκινο (προερχόμενος από την ομάδα των Λουτρών) που η Αθηναϊκή μου καταβολή μάλλον τον ενοχλούσε κι έτσι ο πάγκος είχε πάει σύννεφο, αλλά δε βαριέσαι, εγώ εκεί πείσμα στις προπονήσεις έδινα το 100% της παρουσίας και της επίδοσης μου μέχρι που αποχαιρέτισα το ποδόσφαιρο και καλωσόρισα τα βουνά και τα όρη της Λέσβου με μέσο ένα εργαλείο ονόματι ΥΑΜΑΗΑ DT200R και αργότερα με τη παράλληλη συντροφιά μιας Nikon F90.
Το 1993 εγκατέλειψα μόνιμα τη Λέσβο αλλά από τότε σχεδόν κάθε δύο χρόνια συνεχίζω να την επισκέπτομαι για τις διακοπές μου, η Λέσβος με την οποία δε με ενώνει τίποτα γεννεολογικά με ενώνουν μαζί της τα ομορφότερα χρόνια της νεότητας μου. Είμαι λίγο εκτός θέματος το ξέρω, αλλά κάτι η αναφορά σου στη δερματινη μπάλλα, κάτι η ανασκαφή αναμνήσεων....
-
Μα φίλε Στέφανε, αυτός ήταν ο σκοπος του θέμαστος... Να δώσει ερεθίσματα για να ανακινηθούν αναμνήσεις, να δείξει πώς μέσα από απλά πράγματα διαμορφώνεται η κουλτούρα, πως στην πορεία του χρόνου κάποια πράγματα εκφυλίζονται και χάνουν τη σημασία τους...
Και αν μέσα από το "κλαρί του φοίνικα", έστω και για λίγο ξέφυγες από την καθημερινότητα, τότε ο σκοπός επετέυχθη - και σε πιο κατάλληλη για το φορουμ μας ορολογία, ο στόχος χτυπήθηκε :)
-
Κομμάτι από την καρδιά αλλά και την ψυχή ανθρώπων η Παναγιούδα. Να είναι καλοτάξιδη, στους ωκεανούς των αναζητήσεων σου καλέ μου npmair.
-
Πραγματικα μοναδικο!
ΕΥΓΕ!!!!
Μου θυμησες και εμενα τα παιδια μου χρονια οταν με τον πατερα μου φτιαχναμε αεροπλανακια ανεμοδεικτες με τα ξυλαρακια απο τις κρεμυδες.
Κανονικα με προπελες ουρες φτερα κλπ.
Φετος το καλοκαιρακι 25 χρονια μετα βρηκα λιγο χρονο και μερικα ξυλαρακια απο κρεμυδες στην Χιο και εφτιαξα ενα και η χαρα μου οταν γυρναγαν οι προπελες του με τον αερα ηταν απεριγραπτη.
Ο μπαμπας μου δεν ειναι μαζι μας εδω και 20 χρονια. Ομως με καθε τετοια θυμηση ειναι.
-
Καλημέρα και σε ευχαριστώ για την υπέροχη ιστορία και την παρουσίαση της όμορφης δημιουργίας σου. Πόσο γρήγορα φεύγουν τα παιδικά χρόνια, παρόλα αυτά παραμένουμε παιδιά!!
-
Μπράβο εξαιρετικό το καραβάκι !
-
ενας λογος ασχετος με τ αεροβολο ηταν και το καραβακι απ τον φοινικα
φυσικα και οι αεροβολικοι οποιοι λογοι ,,μ εκαναν μελος αυτου του φορουμ...
περασαν μηνες μεσα στο φορουμ... το καραβακι τοχα διαβασει μηνες πριν... αλλα δεν θυμωμουν ονοματα..ποιος τοχε ανεβασει...
προσφατα με θεμα τον μοντελισμο ανταλλαξαμε καραβακια ..μικροκαμωμενες κατασκευες..οι δικες μου ηταν και παιδικες αλλα και απο εποχες οχι και τοσο παιδικες..
σημερα μολις καταλαβα ποιος ηταν αυτος με το καραβακι απο φοινικα...
παντα τετοια !!!!οχι μονο κατασκευαστικα..αλλα και κειμενα... η περιγραφη σου ηταν θαυμασια.
φιλικα Μαρκος
-
Ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σχόλια :):)
Κοντογείτονα και συνχομπίστα enduras1, κρίμα που δεν γνωριστήκαμε προχτές στο σκοπευτήριο. Θα είχαμε πολλά να πούμε...
Αγαπητέ Μάρκο, δες και μια αεροβολιστική κατασκευή σε κλίμακα 1:1 (αν δεν την έχεις δεί μέχρι τώρα)
http://aerovolo.gr/forum/index.php/topic,5458.0.html
-
αυτο ειδη το εχω δει... το γνωριζω,εδω και αρκετο χρον διαστημα.
ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΩ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙ
δεν εχω βλεπεις φατσουλα ,που να βγαζει το καπελο ξανα και ξανα...
,,,,ειναι καποιες στιγμες που λογια ,,λογια γραφης..περιττευουν
-
ευχαριστούμε φίλε ''npmair'' που μας ταξίδεψες μέσω της ποιητικής γλαφυρότητας της πένας σου και για όλες τις θύμισες που ανέσυρες ... να'σε καλά
-
Τα χρόνια φεύγουν εύκολα
οι Παιδικές αναμνήσεις μένουν τη μου θύμησες σφεντόνες τόξα μπάλα δερμάτινη με σαμπρέλα μέσα και έξω ένα καρούμπαλο της βαλβίδας
Όσο για την Παναγιούδα τα Συγχαρητήρια είναι λίγα