Καλημέρα στην παρέα. Είμαι 65 πρώην εκπαιδευτικός. Όσο μπορώ περισσότερο ζω εκτός Αθήνας σ’ ένα απομονωμένο χτήμα στη Μεσσηνία. Τι να πω για τα όπλα μου; Σε ηλικία προσχολική δέχτηκα ένα πλαστικό τουφέκι που έριχνε φελό δεμένο με σπάγγο, δώρο από μια αγαπημένη θεία. Οι γονείς μου κουβάλησαν ένα άγνωστο σε μένα «ξάδερφο», μού τον παρουσίασαν για «αστυνομικό» και μου είπαν πως απαγορεύεται και πρέπει να του παραδώσω το τουφέκι. Δεν το είχα ούτε λίγες ώρες.
Από τότε φοβάμαι τους αστυνομικούς και αγαπώ τα όπλα. Εκτός από σφεντόνες, έχω ένα παλιό ρώσικο δίκαννο του πατέρα της κυράς μου. Το χρησιμοποιώ σπάνια για να κάνω θόρυβο
. Πριν πολλά χρόνια αγόρασα ένα πιστόλι Crosman με μύλο και αμπούλα CO2 Το χάρηκα 2-3 χρόνια μετά ξεράθηκε η τσιμούχα (?) που σφραγίζει το στόμιο της αμπούλας και εκκρεμεί η επισκευή του. Έχω και ένα τόξο αγώνων και μια βαλλίστρα με ελάττωμα που αγόρασα μπιρ παρά σε υπαίθρια αγορά. Τώρα βρίσκομαι προ αγοράς αεροβόλου με όλα αυτά τα τρομερά διλλήματα (ούτε ψύλλος στον κόρφο σας οι παλιοί). Όπως και με την επιλογή συντρόφου, έτσι κι εδώ δύο είναι οι αποφασιστικές παράμετροι: Η εμφάνιση και ο χαρακτήρας.
Το πρώτο είναι απλό. Κάτι κλασσικό και ξύλινο. Το δεύτερο είναι χάος.
Πάω για διάβασμα…
