Αν και πέρασαν αρκετές μέρες από το χαμό του φίλου Νικόλα θα ήθελα να εκφράσω κι εγώ κάποιες σκέψεις.
Με τον Νικόλα είχαμε μιλήσει αρκετές φορές από τηλεφώνου και πραγματικά με έκανε να νιώθω πως γνωριζόμαστε χρόνια, νομίζω πως πολλοί έχουν νιώσει το ίδιο μιλώντας μαζί του. Μας ένωνε η κοινή αγάπη για τα αεροβόλα για τα οποία συζητήσαμε πολλές φορές και είχα τη τύχη να ανταλλάξουμε συμβουλές μεταξύ μας κατά τη δημιουργία των σωματείων μας. Υποσχόμαστε μάλιστα πως είτε αυτός, είτε εγώ, όποιος βρεθεί στα μέρη του άλλου πρώτος θα βρισκόμαστε να γνωριστούμε και από κοντά. Δε προλάβαμε όμως.
Έχω τη τιμή να έχω ένα μαχαίρι του στη κατοχή μου και χαίρομαι που όταν με ρώτησε πως το θέλω του είχα απαντήσσει πως απλά θέλω ένα μαχαίρι του Νικόλα Δονταδάκη. Ευτυχώς φαίνεται πως έχει αφήσει μια μεγάλη κληρονομιά πίσω του από όμορφα μαχαίρια-καλλιτεχνήματα που είναι "παιδιά" του και βρίσκονται σε πολλά-πολλά σπίτια.
Με ευκολία κανείς μπορεί να του αναγνωρίσει πως ήταν ένας πραγματικά αξιοπρεπής άνθρωπος, ένας πραγματικός κύριος, από αυτούς που δε συναντάς συχνά.
Νομίζω πως όσοι αντάλλαξαν και μόνο μια κουβέντα μαζί του νιώθουν πως έχασαν έναν εν δυνάμει φίλο!