Αγαπητά μου παιδιά, σήμερα θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι.
Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας σύλλογος φίλων του αεροβόλου. Στην αρχή τα μέλη αυτού του καλού συλλόγου είχαν το στέκι τους σε έναν υποτυπώδη χώρο μέσα σ’ ένα σκοπευτήριο σε ένα παλίο νταμάρι. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, ήταν όμως ένα σημείο συνάντησης, ένα σημείο αναφοράς που λειτουργούσε πολύ ευεργετικά και ως προς την αθλητική πλευρά του σπορ, αλλά κυρίως ως προς την κοινωνική του πλευρά.
Ελα όμως που ήρθαν έτσι τα πράγματα και αυτό το σκοπευτήριο έκλεισε. Τα μέλη σκόρπισαν, χάθηκε η συνοχή και η κοινωνικότητα.
Ο καλός σύλλογος φρόντισε να βρεί λύσεις, τουλάχιστον ώς ένα μέρος του αθλητικού μέρους των δράσεών του, και επειδή σε κάθε περίοδο κρίσης πάντα αλλάζουν ισορροπίες, κάτι χάνεται αλλά ταυτόχρονα κάτι καινούριο ξεφυτρώνει, έτσι και σε τούτη την περίπτωση, ένα αγώνισμα που ήταν αρχικά υποβαθμισμένο και στην εφεδρία, ήρθε τώρα στο προσκήνιο και γνώρισε άνθηση και ανάπτυξη.
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού» έλεγαν σοφά οι αρχαίοι υμών πρόγονοι και στην περίπτωσή μας, το κακό ήταν μεν η παύση λειτουργίας του σκοπευτηρίου, το πολλαπλάσιο καλό όμως ήταν η συνεργασίες που προέκυψαν με άλλους συλλόγους, η διάδοση του αγωνίσματος και κυρίως το κύρος και η αίγλη που απέκτησε ο ΑΟΦΑ από αυτή την εξωστρέφεια.
Μια ωραία μέρα λοιπόν, το καλό ξωτικό και μεγάλος ευεργέτης του ΑΟΦΑ, ο Σωτήρης μας, έκανε την ερώτηση που χαρίζει γέλιο: «Μήπως θα σας ενδιέφερε μια κλειστή αίθουσα σκοπευτηρίου ;»
Μας ενδιαφέρει απαντήσαμε και αλαμπρατσέτα με τον Ταμία πήγαμε μια βολτίτσα μέχρι την Ελευσίνα. Αυτό που είδαμε μας άρεσε... ΠΟΛΥ, και σε μια σύντομη αλλά περιεκτική συζήτηση με τον Πρόεδρο του ΣΟΕΛ, βρήκαμε τα σημεία σύγκλισης της συμφωνίας.
Από κεί και μετά, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους: Εγιναν όλες οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να κατοχυρωθεί η χρήση του χώρου, μετρήθηκαν μήκη, πλάτη και ότι άλλο χρειαζόταν και άρχισαν οι κατασκευές.
Τα σίδερα στον πάγκο γωνιάστηκαν, σημαδεύτηκαν, κολλήθηκαν και... να’ σου δέκα καινούριοι πάγκοι με ασορτί καβαλετάκια βαμμένα σε ένα όμορφο αιγαιοπελαγίτικο μπλέ χρωματάκι:
Φύλλα κόντρα πλακέ κόπηκαν στο κατάλληλο σχήμα και πρεσσαρίστηκαν και ντύθηκαν με πολυεστέρα:
Τελειωμένα τα καινούρια μας έπιπλα φορτώθηκαν σε παλέτες και διέσχισαν το Αιγαίο για να βρεθούν στο καινούριο μας Σπίτι
Η μεγάλη μέρα έφτασε και ο γράφων με την βοήθεια του Στέλιου Barracuda, του Στέφανου (έκανε εκπληκτική αξιοποίηση του χώρου) και του κολοβού ξεχασιάρη πρεσβύωπα σε ρόλο βοηθητικού προσωπικού δεδομένου ότι το πνεύμα μεν πρόθυμον η σαρξ δε ασθενής (κολοβός είπαμε) από πολύ νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε τις εργασίες για τη δημιουργία του χώρου, που ήταν πολλές.
Το απόγευμα επιτέλους τελειώσαμε, ίσα ίσα που προλάβαμε να ετοιμαστούμε για την κοπή της πίτας μας που έγινε στο εντευκτήριο του σκοπευτηρίου, όπου σε ζεστό και φιλικό κλίμα υποδεχτήκαμε εκπροσώπους συνεργαζόμενων συλλόγων αλλά και της ΣκΟΕ.
Με ανυπομονησία περάσαμε στην αίθουσά μας.
Κάποιοι την χαρακτήρισαν «ανάκτορο», άλλοι «παλατάκι»... σε κάθε περίπτωση όμως είναι το ΣΠΙΤΙ μας !!
Περιεργαστήκαμε τα πάντα, δοκιμάσαμε μερικές βολές, κάναμε και την απονομή των επάθλων FT 2015 και.... περάσαμε υπέροχα.
Το επόμενο πρωί το εγκαινιάσαμε με τον παρθενικό αγώνα BR25:
Το παραμύθι μας αυτό έχει αίσιο τέλος και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα
Και εις άλλα με υγεία....
