Η μέρα που ζήσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε στο σκοπευτήριο του Πυργετού της Λάρισας φιλοξενούμενοι του σκοπευτικού συλλόγου "Ωρίων" με αφορμή την οργάνωση του επίσημου αγώνα Field Target εκ μέρους του ΑΟΦΑ θα μείνει σίγουρα στη μνήμη μας για πολύ καιρό! Οι λόγοι πολλοί και ευχάριστοι, η διάθεση όλων μας ανεβασμένη στο έπακρο με την προσπάθεια να επικεντρώνεται στο πώς θα κάνουμε τον χρόνο να τρέχει πιό αργά έτσι ώστε να ευχαριστηθούμε όσο γίνεται περισσότερο αυτό που βιώναμε.
Κατ' αρχήν θέλω να ευχαριστήσω τα παιδιά που με παρότρυναν- με "τσίγκλισαν" άς πούμε, ευγενικά πάντα - να παρευρεθώ στην εκδήλωση. Προσωπικά μηνύματα μέσα στο forum, τηλέφωνα και διάθεση για εξυπηρέτηση κι έτσι το αποφάσισα. Το δεύτερο ευχαριστώ πάει δικαιωματικά στον φίλο Στέλιο/Barracuda και τον φίλο Ξενοφών που με διευκόλυναν για την άνετη μετακίνηση όπου και οι δυό τους με ανέχτηκαν σε όλη τη διαδρομή από εδώ πρός το σκοπευτήριο και στην επιστροφή (τα λέγαμε στο δρόμο). Η μέρα προμηνύονταν καλή ώς πρός τις καιρικές συνθήκες και ευτυχώς δεν υπήρξαν απρόοπτα, η θερμοκρασία ήταν καλή για την εποχή και το ψιλόβροχο ήρθε αρκετά μετά τον αγώνα. Βρήκαμε τον δρόμο που οδηγούσε στο χώρο του σκοπευτηρίου (τη βοηθεία της τεχνολογίας - GPS) και διασχίσαμε τον χωματόδρομο παρατηρώντας την άγρια ομορφιά της φύσης γύρω μας που έμοιαζε αμόλυντη, μέρη ειδυλλιακά που σίγουρα την άνοιξη με το πράσινο να κυριαρχεί θα δείχνουν ακόμα πιό όμορφα. Φτάσαμε σχετικά νωρίς - πρώτοι μπορώ να πώ - στην είσοδο της πύλης του σκοπευτηρίου και καθήσαμε να αγναντέψουμε λίγο την όμορφη θέα του κάμπου που απλωνόταν εμπρός μας. Την ησυχία του τοπίου διέκοψαν κάποιες μακρινές τουφεκιές που μάλλον προέρχονταν από κυνηγούς αγριογούρουνων (ήταν η τελευταία μέρα του κυνηγιού τους φέτος).
Σιγά-σιγά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος και μπήκαμε στο χώρο των εγκαταστάσεων όπου και μας υποδέχτηκαν θερμά οι υπεύθυνοι του σκοπευτηρίου και ο πρόεδρος του Συλλόγου "Ωρίων" και μας παρείχαν μια μίνι ξενάγηση στις υπάρχουσες εγκαταστάσεις. Ότι και να πώ ή να περιγράψω θα είναι λίγο σε σχέση με αυτά που είδαμε. Οι άνθρωποι έδειξαν με έργα πως αγαπούν την σκοποβολή σε κάθε είδος ή μορφή της, κόπιασαν πολύ και ξόδεψαν πολύ χρήμα και χρόνο ακολουθώντας το μεράκι τους και την ιδέα της προσφοράς για κάτι καλύτερο, κάτι όχι απλώς "ανεκτό" ή "υποφερτό" αλλά κοντά στο ιδανικό με αντικειμενικούς παντα όρους. Οι υποδομές είναι ουσιαστικά ΑΡΙΣΤΕΣ και έχουν διαμορφωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ώστε να μην δείχνουν παράταιρες αλλά να "δένουν" αρμονικά με τον περιβάλλοντα φυσικό χώρο του βουνού. Ειδικά το γήπεδο του σκήτ/σπόρτινγκ που δεσπόζει με την πρώτη ματιά είναι το πιό καλοστημένο που έχω δεί σε σχέση με τα σκοπευτήρια πήλινου στόχου που έχω επισκεφθεί - προσωπικά το θεωρώ ένα από τα καλύτερα άν όχι το καλύτερο. Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω απ' αυτή την προσπάθεια αξίζουν πολλών συγχαρητηρίων για το έργο που οραματίστηκαν και έφεραν σε πέρας, κάτι που μοιραζόμαστε κι όλοι εμείς που θα τύχει να βρεθούμε εκεί. Αγάπη για τη σκοποβολή, σοβαρότητα και ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΣΜΟΣ με κεφαλαία γράμματα - αρετές που έχουμε σαν Έλληνες αλλά συνήθως τις ξεχνάμε και αρκούμαστε στις κακές ιδιότητες της φυλής μας. Δικαιωματικά λοιπόν και εκ βάθους καρδίας το τρίτο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ απευθύνεται σε αυτούς τους ανθρώπους που μας χάρισαν αυτή την αξέχαστη ημέρα στον χώρο τους, φιλόξενοι, φιλικοί και εγκάρδιοι, εξυπηρετικοί και πρόθυμοι για κάθε βοήθεια.
Η μεγάλη χαρά του γεγονότος - όπως ήταν φυσικό - δεν ήταν μόνο ο αγώνας αλλά η μάζωξη όλων των φίλων και γνωστών που μας χωρίζουν οι αποστάσεις. Άνθρωποι που γνωριζόμαστε από παλιότερα αλλά και φίλοι που η μόνη ως τώρα επικοινωνία μας ήταν το σχετικά απρόσωπο forum. Χάρηκα πολύ που γνώρισα επιτέλους από κοντά για πρώτη φορά τον φίλο Νικόλα/npmair, τον φίλο Σωτήρη/cynix, τον φίλο EXADAS και την οικογένειά του, τους φίλους eliasfot και destro, τον φίλο thrass86 όπως και τον γνώριμο από παλιά μέσω του forum φίλο vaiosk από την Λάρισα (να χαίρεσαι την αεροβολο-συλλογή σου! ). Είδα ξανά τα γνώριμα από παλιά πρόσωπα και φίλους, αρχίσαμε τη συζήτηση, άκουσα/ακούσαμε το ασταμάτητο και ακατάβλητο "μπλά-μπλά" του φίλου Αποστόλη σε λειτουργία "non-stop" και όλοι αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και να μπαίνουμε σιγά-σιγά στο στοιχείο μας.
Ο αγώνας αυτός ήταν ο πρώτος (1
ος) όπου έπαιρνα μέρος σαν μέλος του ΑΟΦΑ και όπως έγραψε παραπάνω κι ο φίλος Νικόλας σίγουρα έχει μια ιστορική σημασία. Αφήνω προσωρινά κατά μέρος το ιστορικό σκέλος και καταπιάνομαι με το αγωνιστικό. Μέχρι τώρα διάβαζα περιγραφές και συζητήσεις από τις διοργανώσεις αγώνων του συλλόγου είτε Bench Rest είτε Field Target αλλά τώρα που το έζησα "από πρώτο χέρι" δεν μπορώ παρά να τους συγχαρώ για την επιμέλεια και την φροντίδα για την άριστη οργάνωση του αγώνα. Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ και πολλές ευχαριστίες ανήκουν δικαιωματικά στους Λαρισαίους φίλους και πρωτοστατώντας αυτών ειδικά στον φίλο GRANDMASTER (OF ALL MASTERS! ) που επιμελήθηκαν προσωπικά την προετοιμασία και διαμόρφωση του πεδίου όπου θα γινόταν ο αγώνας παρά τον περιορισμό του χρόνου που ήταν εναντίον τους. Το πεδίο βολής ήταν πολύ καλό, άν εξαιρέσει κανείς τις ασπροκόκκινες ταινίες που είχαν τοποθετηθεί προσωρινά στον χώρο για να διαχωρίσουν τις διαδρομές των βατήρων και τα λοιπά σημεία πρόσβασης στον χώρο τίποτε άλλο δεν ήταν ξένο πρός την φύση. Ακόμα και τα σημεία στήριξης των στόχων ήταν από φυσικά υλικά (κορμοί δέντρων), οι δε στόχοι που ήταν κάπως πολυκαιρισμένοι/ξεβαμμένοι "έδεναν" τέλεια με τον φωτισμό της ημέρας και τις σκιάσεις των φυλλωμάτων. Η βλάστηση ήταν πυκνότατη γύρω μας αποτελούμενη από πολλές βελανιδιές ("ντούσκο" όπως λένε και στα μέρη μου) και μάλιστα μου θύμισε πολύ κάτι μικρά ανοίγματα/ξέφωτα όπου στήνουν τα καρτέρια οι αγριογουρουνοκυνηγοί, το συζήτησα κιόλας με κάποιο από τα παιδιά στην παρέα
("...ρε λές να περάσει κανένα γουρούνι τρέχοντας πρός τα εδώ κάποια στιγμή;..."). Η κλίση του εδάφους (ανωφέρεια) δυσκόλευε λίγο τις θέσεις βολής αλλά αυτό είναι η μαγεία του αθλήματος - στην πράξη το Field Target ήρθε κοντά στις ρίζες του που είναι το αληθινό κυνήγι με αεροβόλο, ο χώρος σε προϊδέαζε θετικά και "έσπαζε" η αίσθηση του "αποστειρωμένου" αγωνίσματος. Η πυκνή βλάστηση ολόγυρά μας ανέκοπτε αρκετά τον αέρα που έτσι κι αλλιώς μας έκανε την χάρη και δεν εμφανίστηκε για να δυσκολέψει τα πράγματα. Υπήρχε πρόβλεψη για οπλοβαστούς (ένας μόνιμος κι ένας μεταφερόμενος) που ήταν αρκετοί για την περίσταση (άν στο μέλλον μαζευτούμε περισσότεροι θα χρειαστεί κι άλλος) - για να μην μακρυγορώ ο χώρος δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα μέρη διεξαγωγής αγώνων FT σε χώρες όπως η Αγγλία ή άλλες όπως τα βλέπουμε κατά καιρούς σε φωτογραφίες στο ίντερνετ ή σε βίντεο του YouTube - "τύφλα να ΄χουν" όλοι οι αλλοδαποί. Η οργάνωση, υποστήριξη και κάθε διαδικασία σχετική με τον αγώνα εκτελέστηκε άψογα από τα υπεύθυνα για το σκοπό αυτό μέλη του ΑΟΦΑ κι αυτό οφείλω να το δηλώσω δημόσια - μπράβο σας παιδιά για μια ακόμα φορά! Ακόμα και οι διακοπές του αγώνα όταν τύχαινε να προκύψει κάποιο συμβάν (κόψιμο σχοινιών από άστοχες βολές) έγιναν υποδειγματικά - κάτι που λειτούργησε πολύ θετικά κατά τη γνώμη μου γιατί έγινε η αφορμή να αναδειχθεί η μεγάλη σημασία της ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ κατά την διεξαγωγή ενός αγώνα - κάτι που το ξεχνάμε λίγο όταν όλα κυλούν ομαλά. Στην αρχή είχαμε ησυχία αλλά από μια ώρα και μετά άρχισαν ν' ακούγονται και τουφεκιές από το πεδίο του σκήτ/σπόρτινγκ - σημάδι πώς είχε κι άλλους αθλούμενους στο σκοπευτήριο.
Άν πώ ότι πέρασα καλά θα είναι λίγο - πέρασα ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ και θέλω να πιστεύω (βασιζόμενος στις εκφράσεις των προσώπων όλων των παιδιών που είδα εκεί) πώς και όλοι οι υπόλοιποι το κατα-ευχαριστήθηκαν! Οι 40 βολές του αγώνα πέρασαν και μου φάνηκαν κάπως λίγες (δεν ξέρω τι λένε οι κανονισμοί γι' αυτό, άν ήταν και 50 ή 60 δεν θα με χαλούσε καθόλου). Οι Λαρισαίοι φίλοι είχαν την τιμητική τους στις απονομές - άξιοι των επιτευγμάτων τους! Ακολούθησε η ώρα της χαλάρωσης και του κλασσικού τσιμπουσιού στο πολύ όμορφο εντευκτήριο του σκοπευτηρίου που επιμελήθηκε ο σέφ του καταστήματος (με κανονική στολή παρακαλώ), έρεε το κρασάκι, ζεστάθηκε το φυλλοκάρδι μας και αρχίσαμε τη συζήτηση - το καλύτερο χαλαρωτικό μέσο που υπάρχει. Οι φίλοι από Αθήνα αποχώρησαν νωρίτερα και στο τέλος-τέλος μείναμε πολύ λίγοι - αυτοί που είχαμε έρθει από Θεσσαλονίκη. Κουβεντιάζαμε λοιπόν και κάποια στιγμή ήρθε η έκπληξη από τον πρόεδρο και τα παιδιά του συλλόγου που πεθύμησαν νυχτερινή σκοποβολή με λειόκαννο (σπόρτινγκ) και ξεκίνησαν για τους βατήρες. Σκοτάδι πίσσα γύρω αλλά οι προνοητικοί αυτοί άνθρωποι είχαν φροντίσει για όλα. Άναψαν οι νυχτερινοί προβολείς λοιπόν, φωτίστηκαν τα πάντα, το ψιλόβροχο είχε αρχίσει ήδη από ώρα και το πανηγύρι ξεκίνησε. Η αίσθηση της νυχτερινής βολής σε κινούμενο στόχο με λειόκαννο απλά καταπληκτική. Ακόμα κι εμείς που είμασταν απλώς θεατές το καταχαρήκαμε - φορώντας κανονικές ωτασπίδες φυσικά που μας παραχώρησαν τα παιδιά του συλλόγου. Κάποια στιγμή όμως έφτασε και η ώρα της αποχώρησης.
Ευχαριστήσαμε όσο μπορούσαμε τον πρόεδρο και τους άλλους παριστάμενους και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Ειλικρινά μιλώντας η ημέρα αυτή είναι η καλύτερη που έχω ζήσει όλα τα τελευταία χρόνια, ίσως στο μέλλον όταν κάνω τον απολογισμό και την σύγκριση να βρεθεί κάποια άλλη καλύτερη (πραγματικά το εύχομαι και το ελπίζω) αλλά μέχρι τότε η ανάμνηση θα μένει ζωντανή και τα συναισθήματα θετικά και ακμαία.
