Ειλικρινά, σας ευχαριστώ όλους για τις άμεσες και σαφείς απαντήσεις.Κατανόησα πως με το να εξασκώ αυτοσχέδια σκοποβολή σε ακατοίκητες περιοχές, δεν καλύπτομαι από την νομοθεσία και είμαι ελέω κρίσης θηροφύλακα.Θα συνεχίσω βεβαίως την αυτοσχέδια σκοποβολή σε περιφραγμένο χωράφι ιδιοκτησίας μου, εκτός κατοικημένης περιοχής.Καθώς εντός της περιουσίας μου, σαφώς και δεν χρειάζομαι νομικές συμβουλές, για το τι θα κάνω με το νόμιμο αεροβόλο μου.Ευχαριστώ και πάλι για το χρόνο σας και λυπάμαι για την νομοθεσία μας.
Οντας χροοονια κυνηγος την ιδια ερωτηση εχω ακουσει απο κυνηγους που θελουν να παρουν μηχανες για δισκακια σκοποβολης και να πανε σε ενα απομακρυσμενο πεδιο να εξασκηθουν οταν κλεινει το κυνηγι.Δυστυχως οσο συνετο και λογικο ακουγεται αλλο τοσο απαγορευεται και κυνδηνευει ο κατοχος να παει μεσα για ασκοπους πυροβολισμους.Δυστυχως το ιδιο ισχυει και για τα αεροβολα.Δεν μπορεις να το κανεις νομιμα και να εχεις το κεφαλι σου υσηχο αλλα σε αντιθεση με τα λειοκανα που ακουγονται χιλιομετρο μακρυα, το αεροβολο ειναι σχετικα αθορυβο οποτε με προσοχη μπορεις να το κανεις.Και οπως ανεφερε ο φιλος παραπανω παντα με ευγενια μπορεις να βγεις απο τυχον δυσκολη θεση.
Να παραθέσω την εμπειρία μου για το αυτοσχέδιο σκοπευτήριο.Όταν πήρα το πρώτο μου HW30, ο ενθουσιασμός δεν με άφησε να περιμένω να πάω στο σκοπευτήριο. Έστησα λοιπόν το αυτοσχέδιο σκοπευτήριο στην ταράτσα. Αυτός ήταν και ο λόγος που πήρα 6λιβρο όπλο. Στεκόμουν λοιπόν κοντά στα κάγκελα και ο στόχος ήταν στημένος στην πλάτη της μεσοτοιχίας της διπλανής πολυκατοικίας. Ότι ποιό ασφαλές δλδ. Στην απέναντι πολυκατοικία, όχι αυτή που έριχνα, μένει μια οικογένεια με ένα μέλος με διαγνωσμένη ψυχοπάθεια. Λεπτομέρειες δεν ξέρω. Μια μέρα που με είδε το συγκεκριμένο άτομο, είπαι: "να κι άλλος τρελός". Μια άλλη μέρα βγήκε η γριά μητέρα του και μου συνέστησε να δω ψυχίατρο. Άλλαξα λοιπόν κι εγώ την κατεύθυνση και κρύφτηκα πίσω απο την διπλανή πολυκατοικία ρίχνοντας προς το στηθέο. Λιγότερο ασφαλής, αλλά και πάλι... Ακουγόταν όμως ο ήχος και την επόμενη φορά άρχισαν οι φωνές, τα βρισίδια και οι απειλές με την αστυνομία. Αυτό επαναλήφθηκε άλλη μια φορά που είχα μεταφέρει το σκοπευτήριο στο άδειο πλέον υπόγειο, αλλά για να έχω μεγαλύτερη απόσταση είχα ανοίξει την πόρτα προς την αυλή. Άλλαξε πάλι το σκοπευτήριο σε κλειστό με την απόσταση στα 8 μέτρα. Οι μπελάδες μου δεν τελείωσαν όμως. Μια μέρα, την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, άκουσα πάλι τις φωνές, τις απειλές και τις βομολοχίες. Και δεν είχα ρίξει ούτε μια βολή σε ανοικτό ή κλειστό αυτοσχέδιο σκοπευτήριο. Και πού να πω κουβέντα. Είναι μη σου τύχει.
